Energie

Mijn plezier in het fietsen kent een markant begin in 1976, toen ik met mijn ouders en zusje op vakantie was bij het Lac de Vassivière in Frankrijk. Zonder het toen te beseffen bepaalden een paar Nederlandse studenten met hun aankomst op die camping een belangrijk deel van mijn verdere leven. Ze hadden de reis van zo’n 1100 km op sportieve fietsen afgelegd, met hun bagage achterop. En wel in tien dagen. De vonk sprong over en mijn ouders besloten het volgende jaar de auto thuis te laten en met de hele familie naar Frankrijk te fietsen. Ze kochten hetzelfde jaar nog de fietsen (mijn eerste Peugeot racefiets!), tenten, slaapzakken, matjes, en een mobiele kookset. En het jaar daarop genoten we allen van een eerste fietsvakantie naar Frankrijk, over bergen en door dalen. Mijn ouders fietsten nog lang, en niet alleen alle zomervakanties in vele werelddelen, maar ze trapten het hele jaar door meer kilometers met de fiets dan ze reden met de auto.

Toen mijn moeder de tachtig jaar al voorbij was wilde ze toch nog eens van haar woonplaats Vught naar ons in Houten fietsen (en terug), zoals ze dat saampjes met mijn vader voorheen zo vaak hadden gedaan. Nu alleen, want mijn vader leefde toen al enkele jaren in een verzorgingstehuis.

In het voorjaar van 2015 reed ze de laatste maal in haar leven richting Houten. Ik vond haar vlak voor de ‘finish’, net over de brug bij Schalkwijk, waar ze bewusteloos raakte van de inspanning. Ze was vanaf Tricht verdwaald en maar langs de Linge gaan rijden, dus een eind om.

Ze had sinds haar vertrek ook niet meer gegeten. Later bleek ook dat de druk in haar banden nog maar 1 atmosfeer was, want pompen was haar te zwaar geworden. Zoveel rolweerstand maakte het fietsen niet makkelijker. Uitgeput zakte ze bij de brug in elkaar.